Als ik verliefd ben, lijkt het alsof de wereld maar alleen rond die persoon draait. Bij alles wat ik doe, zit hij in mijn gedachten. In bijna alles wat ik zeg, vernoem ik zijn naam, en als ik denk aan hoe mijn leven zou geweest zijn had ik hem nooit leren kennen, weet ik gewoon dat ik veel ongelukkiger zou zijn.

Aan mij kan je direct merken wanneer ik verliefd ben. Ik loop constant te stralen en te glimlachen, zeker als ik zijn stem heb gehoord of hem heb gezien. En in zijn buurt gedraag ik me anders als bij vriendinnen. Ik ben dan helemaal niet zo actief, waarmee ik bedoel dat ik dan veel serieuzer word.

Ik weet dat ik van iemand hou, als ik verdriet heb als hij zich ook eens minder goed voelt. En ik weet het zeker als ik me slecht voel, het gevoel heb dat niemand me beter kan doen voelen, tot hij me plots belt en ik me meteen weer 100 % voel. Dan weet ik dat ik van hem houd.

Liefde is voor mij hoop! Tja klinkt misschien wat raar... maar door al hetgeen ik heb meegemaakt, wens ik soms helemaal niet meer verliefd te willen worden, omdat daarachter de verscheurende pijn ligt. Maar tòch hoop ik, blijf ik hopen, dat ik dat éne meisje zal tegenkomen waarmee het ècht klikt. Waarbij ik mijn volle hart durf te geven. En als dat gebeurd... dan zul je me vast niet zo vaak meer op de computer vinden, want ik heb indertijd de computer gebruikt om er in weg te vluchten, weg in een andere wereld. Weg van de alsmaar scheurende pijn, weg van die spanningen, weg van die psychologische terreur. Het heeft lang geduurd, maar nu durf ik weer... en nu ik weer werk heb, en dus inkomsten, dat zal het wel weer als vanzelf gaan.... hoop ik